‘Thuis is thuis, werk is werk’

Ze zien elkaar niet alleen thuis, maar zitten ook tijdens het werk op elkaars lip omdat ze samen een bedrijf runnen. Hoe gaat dat als er dan tegenslag is, zoals ziekte of maatschappelijke crisissituaties? Twee echtparen over samenwonen en samen werken.

Tekst Marlies Mielekamp • Foto’s Ralph Schmitz

Gerald (56) en Martina (54) van Heumen zijn 27 jaar getrouwd, maar werken al bijna 30 jaar samen. Onlangs vierden zij het 9-jarig bestaan van hun autobedrijf in Wijchen. Daarvoor werkten zij ook al samen in de autobranche.
Martina: Bijna 30 jaar geleden leerde ik Gerald kennen vanaf die tijd doen wij alles samen. Mijn taak is de administratie en personeelszaken. Tot voor kort deed ik ook de verkoop van de brommobielen, door mijn ziekte heeft onze dochter de verkoop overgenomen. Ik heb de IVA gedaan een commerciële autovakopleiding, waar toentertijd nauwelijks meisjes opzaten. Gerald heeft de autoschool in Apeldoorn gedaan.
Die combinatie vult elkaar perfect aan.
Gerald: De afgelopen jaren is Martina twee keer getroffen door kanker. Ik ga altijd mee naar het ziekenhuis. Dat kan doordat wij blind kunnen vertrouwen op onze monteurs en onze dochter Karlijn. Zij nam moeiteloos de taken van mij en Martina over. Onze dochter zat in de laatste fase van haar commerciële studie toen Martina ziek werd. Gelukkig werkte ze hier al gedeeltelijk tijdens haar studie en kon ze de werkzaamheden van Martina direct overnemen.
Martina: Wij zijn gespecialiseerd in het ijzersterke Japanse automerk Subaru en zijn brommobiel dealer. Daarnaast repareren en onderhouden wij alle auto- en brommobiel merken. Wij zijn gericht op service en klantvriendelijkheid. Dit schept een band met onze klanten die zowel uit Wijchen als ver daar buiten komen. Hier hebben wij een grote vaste klantenring aan te danken.
Gerald: Toen Karlijn hier kwam werken zei ik voor de grap: ‘je moet eerst het boek brommobielen doornemen’, dat is er namelijk niet. Ze moest dus alles in de praktijk leren. Het is expliciet geen invalidenvoertuig en er komt een specifiek publiek voor. Zoals ouderen die niet meer goedgekeurd worden voor het rijbewijs, maar hun AM-rijbewijs, het ‘brommerrijbewijs’,  geldt dan nog wel. Waardoor ze met een brommobiel mogen rijden, alleen niet op het fietspad en op de grote wegen. Ook de jeugd vanaf 16 jaar schaft soms een brommobiel aan bijvoorbeeld om droog van hun dorp naar de stad te kunnen gaan.
Martina: Vanaf het begin proberen we ons werk niet mee naar huis te nemen, we proberen het te scheiden. Dat lukt niet altijd, maar thuis is thuis en werk is werk.
Gerald: We kunnen wel inloggen in de systemen vanuit huis, maar we proberen dat zoveel mogelijk te vermijden. Je hebt die rustmomenten ook nodig om de volgende dag weer vol goede moed aan het werk te gaan.
Martina: Samen zijn voelt voor ons goed, het is vreemd als we niet bij elkaar zijn. Omdat ik nog steeds niet volledig werk zijn we nu minder vaak samen. Dat is soms onwennig.
Gerald: Eigenlijk zijn er meer voor- dan nadelen aan samen werken. Wat ik vooral waardeer aan Martina is dat ik altijd blind op haar kan vertrouwen. Ze geeft ook altijd prima advies als er beslissingen moeten worden genomen.
Martina: Ik heb groot respect voor Geralds rustige manier om alles te benaderen. Hij geeft me ook de ruimte om tijdens mijn ziekteproces rustig te herstellen.

‘We zullen altijd met passie voor de zaak bezig blijven’

Nadat Charles Verhulsdonck (51) twaalf jaar had gewerkt als keukenmonteur bij Janssen Keukens in Wijchen, nam hij het bedrijf over. Dat was 16 jaar geleden. Sinds die tijd werkt ook zijn vrouw Claudia (50) mee in de zaak.

Claudia: Ons derde kind ging net naar school toen we het bedrijf overnamen dus dat kwam goed uit. Ik was vroeger kapster en wist niets van administratie en het was de bedoeling dat ik dat ging doen. Onze boekhoudster heeft me toen ingewerkt, zij leerde me facturen maken, het inboeken en bijhouden van betalingen, eigenlijk alles over onze administratie. In het begin werkte ik ook nog veel in de toonzaal, tegenwoordig wat minder.
Charles: Ook ik werk in de toonzaal. Claudia leidde mensen rond, maar uiteindelijk kwam het tekenen van de keuken met klanten op mij neer. Dat gebeurde in het begin vaak in de avonduren, ik werkte in die tijd zeven dagen per week. Toen woonden we nog vlakbij de toonzaal, ik was in twee minuten thuis. Dan ben je in gedachten nog steeds bij de zaak. Ik ging dan ook vaak ’s avonds nog even terug, zo liepen werk en privé veel te veel door elkaar heen. Dat is de reden dat we verder van de zaak zijn gaan wonen.
Claudia: We werken allebei in de toonzaal, maar niet echt samen. Wel overleggen we vaak over de administratie. Charles doet veel meerwerk, zoals keukens slopen en dat moet ik weten om te kunnen factureren. Ik boek tegenwoordig tevens aanbetalingen en ook dat vraagt overleg. Dat overleg gebeurt wel eens thuis, maar in principe nemen we het werk niet mee naar huis. Dat hebben we geleerd in de kredietcrisis van 2008. De kinderen voelden toen dat er spanningen waren en dat is niet goed.
Charles: Sinds vijf jaar zijn we verhuisd naar een groter pand. Omdat we zelf geen Janssen heten heb ik uit laten zoeken wat een naamsverandering zou betekenen. Dat werd ons afgeraden, het enige dat we hebben gedaan is de naam verandert van Keukenspeciaalzaak Janssen naar Janssen keukens.
Claudia: Veel klanten komen bij ons terug en op die naam kunnen ze ons nog altijd vinden. Gedurende de coronacrisis heb ik veel thuis gewerkt. En ik moet eerlijk zeggen dat als ik maandag niet werk, ik toch altijd inlog om de betalingen te controleren. Dan zit er een heel weekend tussen en dat is te lang. Dus helemaal scheiden van werk en privé lukt me niet.
Charles: Aan het begin van de coronacrisis hadden we net 50 vierkante meter toonzaal platgegooid, nieuwe vloeren gelegd en keukens gezet. Toen mocht ineens de winkel niet meer open. We zijn een financieel gezond bedrijf, maar dat was spannend. Klanten willen de keukens toch zien en dat kon niet. We hebben samen besloten nooit klanten via de achterdeur binnen te laten.
Claudia: Gelukkig zoeken klanten tegenwoordig van alles zelf uit bijvoorbeeld op Pinterest. Maar uiteindelijk zal die keuken getekend moeten worden. Vaak deed Charles dat bij de mensen thuis.
Charles: Elk jaar vervangen we een deel van de toonzaal, het werk blijft altijd doorgaan. Omdat ik én de montage én de toonzaal doe, zouden er twee personeelsleden bij moeten komen. Met het huidige personeelstekort lukt dat niet.
Claudia: Dat legt een schaduw over ons leven, want onbewust ben je er toch mee bezig… Maar we blijven enthousiast en met passie voor de zaak bezig. Vooral Charles, de ene dag monteert hij als eigenaar in werkkleding keukens, de andere dag staat hij in nette kleding keukens te verkopen.
Charles: Op mijn beurt vind ik het fantastisch dat Claudia zich die hele administratie heeft eigen gemaakt en daarnaast ons gezin met drie kinderen draaiende houdt.
Claudia: Boven alles is Charles een goede vader en mijn maatje voor het leven.