Scheiden in de tweede helft

Scheiden na je vijftigste. De keuze maken om de tweede helft van je leven zonder je partner verder te gaan. Een zware beslissing die soms gezamenlijk, maar meestal door één van de twee wordt genomen. En als de ander het niet verwacht dan is de schok groot. Dat overkwam Monique Arnts (52).

Tekst en foto Ilona Kuster

‘Ik denk dat we even moeten praten…” Dat is wat mijn aanstaande ex tegen me zei, toen hij in onze tuin aan het werk was en ik net ergens naartoe wilde gaan”, vertelt Monique op een rustige toon. “We gingen naar binnen en daar vertelde hij me met veel moeite dat hij van me wilde scheiden. Het was alsof de grond onder mijn voeten verdween. Er flitste van alles door me heen; is er een ander? Ligt het aan mij? Kunnen we in therapie? Waarom? Hij zei dat hij zich al langere tijd niet meer gelukkig voelde. Dat was het”.

Even valt het stil. Ze wendt haar blik af en kijkt door het raam naar buiten. Dan schraapt ze haar keel en vervolgt: “Ik was totaal overdonderd, had het niet verwacht. Direct werd ik overspoeld door verdriet. Intens diep verdriet. Weet je, we waren al zo lang samen, we delen een geschiedenis. We zijn samen volwassen geworden en hebben samen kinderen gekregen. Wat heb ik gehuild! Ik zag het echt niet meer zitten. Het lukte me de dagen erna niet eens meer om mijn bed uit te komen. Ik zat in een achtbaan van emoties waarvan ik niet wist dat ik ze allemaal in me had. Als mijn tranen in de Waal terecht waren gekomen was deze waarschijnlijk buiten zijn oevers getreden. Totdat ik van een vriendin een goede tip kreeg. Bij de uitvaart van haar moeder had ze een theoloog ontmoet die gespecialiseerd is in rouwverwerking. Ze gaf me zijn nummer, want ze was ervan overtuigd dat hij mij kon helpen. Ik ben niet zozeer gelovig maar ik heb haar advies toch opgevolgd en ben in gesprek gegaan met hem. Dat bracht voor mij de ommekeer”.

“Dankzij dat gesprek ben ik gaan inzien dat mijn verdriet niet zozeer kwam door de scheiding, maar meer door de onverwachte klap die ik te verwerken had gekregen. Emoties zoals verdriet, maar ook boosheid en vooral onmacht overvielen mij, omdat het niet mijn eigen beslissing was. Ik stond ineens voor een voldongen feit waar ik niets meer aan kon veranderen. Tijdens dat gesprek leerde ik mijn diepste gevoelens over ons huwelijk te herkennen. Zelf had ik deze beslissing echter niet genomen. Moedergevoelens denk ik. Ik had het de kinderen ook niet willen aandoen. Maar ja, nu was de beslissing vóór mij genomen. Ik besefte dat er ook moed voor nodig is om te zeggen dat je wilt scheiden. Want wanneer vind je het juiste moment om zoiets heftigs aan je partner te vertellen?”

Monique heeft ervoor gekozen om uit de emotionele achtbaan te stappen waarin ze zat. “Dat gesprek met die theoloog heeft daar zeker aan bijgedragen, maar ik prijs me ook gelukkig met alle steun en troost die ik van vrienden en familie krijg. We moeten nog veel regelen, maar we zijn ‘on speaking terms’ en proberen het zo goed mogelijk te doen. We wonen al niet meer bij elkaar. Hij woont in Nijmegen en ik in Bemmel. Het is moeilijk, maar ik streef ernaar, respectvol met elkaar om te blijven gaan. We blijven namelijk niet alleen verbonden vanwege onze kinderen, ook op zakelijk vlak zijn we verbonden aan elkaar. Ik hoop dat hij zal vinden wat hem weer gelukkig maakt. En dat hoop ik voor mezelf eigenlijk ook. Als vijftigplusser ga ik ervan uit dat we pas op de helft van ons leven zijn, dus we kunnen er allebei nog iets moois van maken”.