24 jun Na veel shit de boel weer op de rit
Na veel shit de boel weer op de rit
Sterke vrouwen worden niet geboren. Ze kiezen zelf om er een te zijn. Door een groot verlies, ernstige ziekte of andere schokkende gebeurtenis kun je wegzakken in verdriet. Je kunt ook de schouders eronder zetten en proberen toch nog wat moois van het leven te maken. Caroline, Priscilla en Helma kozen voor dat laatste.
Tekst Ilona Kuster • Foto Marcel Krijgsman
In het levenspad van Helma Alsemgeest-Bekker (50) zaten diepe dalen. Binnen negen maanden tijd verloor ze beide ouders. “Je weet wel dat het leven hier op aarde eindig is, maar dat ging zo snel… Bizar gewoon”, vertelt ze. “Ik was toen nog getrouwd, maar vroeg me steeds vaker af of dit nu alles was. Ik was niet meer gelukkig”. In 2017 hakte ze de knoop door en ging scheiden. “We waren ooit ‘gewoon’ op een maandagochtend getrouwd. Ik zei altijd dat ik geen witte jurk hoefde. Totdat ik Jan ontmoette…”
Met een vriendin ging Helma de vierdaagse wandelen op Mallorca. Daar werd haar aandacht getrokken door een snelle wandelaar. Hij droeg een T-shirt met aan de voorkant de opdruk: ‘You’ll never walk alone’ en op de achterkant: ‘En dat is gewoon zo!’ Het was Jan Alsemgeest (65). “Onze ontmoeting voelde als een herkenning.” Ze verbleven in hetzelfde hotel en Helma greep haar kans: “Ik vroeg of hij iets met me wilde drinken en we raakten in gesprek. Hij vertelde eerlijk dat hij in zijn verleden teveel alcohol had gedronken, chronisch depressief was geweest en jaren had gezocht naar de juiste psychische hulp. Ik hing aan zijn lippen. We wisselden telefoonnummers uit. Hij stuurde een berichtje: De warmte die jij zoekt, die kan ik je niet geven. Toen hij weer naar huis moest, nam hij afscheid met de woorden: wie weet of we elkaar ooit nog zullen tegenkomen”. Ze slikt als er een traan over haar wang rolt en zegt: “Maar toen ontving ik vanaf het vliegveld een berichtje van hem dat hij me niet uit zijn gedachten kon krijgen”. Helma en Jan hadden steeds vaker contact. “Maar omdat hij 16 jaar ouder was, vond ik het ook wel moeilijk. Wat zouden de kinderen daarvan vinden en de buren? Maar ik was verliefd!” Terwijl ze dat zegt, wordt ze weer enthousiast: “Liefde heelt alles! Van Jan heb ik zoveel geleerd over gevoel. Hij had veel meegemaakt maar bleef ervoor gaan. Hij had twee kunstknieën en deed weer mee aan wandeltochten. Nooit gaf hij op”. Met liefde zette hij zich in voor het goede doel: geld inzamelen voor kankeronderzoek. “Maar toen kreeg hij klachten. Hij moest vaak hikken en eten ging niet goed. Op 1 mei 2019 kreeg Jan de diagnose slokdarmkanker, een week later kwam het bericht dat het was uitgezaaid”.
Toch bleef Jan bleef positief, alle dagen hadden voor hem een gouden randje. “Hij vroeg mij ten huwelijk en zei erbij dat ik er goed over moest denken omdat hij wist dat ik al gauw weduwe zou worden”. Opnieuw grijpen de emoties haar bij de keel, maar ze vermant zich: “We gingen op de fiets naar Millingen naar een bed & breakfast. Dat was onze huwelijksreis”. Daarna volgde een periode van ziek zijn en ziekenhuisopnames. Helma week niet van zijn zijde. “Ik zeg altijd: Hoe dieper de dalen, hoe hoger de toppen zullen zijn. Die intensiteit die Jan en ik beleefden, dat is waar het leven om draait. Jan overleed op 26 september 2019. Zijn lichaam stelde hij ter beschikking aan de wetenschap. Maar ik ben niet alleen”, zegt Helma, “ik heb een soort innerlijk weten dat ik nooit alleen ben. You’ll never walk alone…”