‘Mijn grootste uitdaging is leren te doseren’

Het vinden van balans tussen werk en gezin is moeilijk voor Dennis Hegeman (50). De voormalig directeur van een groot autobedrijf maakt tegenwoordig video’s op YouTube over houtbewerking. “Dat vraagt heel veel aandacht en levert stress op.”

Tekst Hans Bouwman Foto Ralph Schmitz

De naam Hegeman zullen velen in Nijmegen en omgeving kennen van de Hegeman Groep, de Audi- en VW-dealer. Directeur/eigenaar Dennis Hegeman besloot vier jaar geleden de zaak te verkopen en zich op iets anders te gaan richten, heel wat anders. Hij maakt nu video’s op YouTube over houtbewerking en test hiervoor ook apparatuur uit in zijn werkplaats. Het maatpak is verruild voor een timmermansschort en de glanzende auto’s hebben plaatsgemaakt voor een werkbank en gereedschap om hout te bewerken. “Dat is al lang een hobby. Nadat we de zaak hadden verkocht, heb ik het eerste jaar niet veel gedaan: beetje sporten, mijn schuurtje opknappen. Op een gegeven moment had ik bij het houtbewerken een oplossing bedacht voor een bepaald probleem en ik dacht: ‘laat ik daar eens een filmpje van maken. Dan kan ik daarin mijn creativiteit kwijt, want ik vind foto’s maken, filmen, editen leuk.”

Dat ene filmpje werd gevolgd door een andere en langzaam groeide het aantal volgers; inmiddels heeft hij met zijn YouTubekanaal: Hooked on Wood, ruim 100.000 volgers over de hele wereld. In het zwarte gat dat kon opdoemen toen hij als 46-jarige zijn zaak verkocht, is hij nooit gevallen. “Ik heb de mazzel – of pech, net hoe je het bekijkt – dat ik tien dingen kan opnoemen die ik wil doen. Mijn leven is eigenlijk te kort, ik zou vijf levens moeten hebben om alles te kunnen uitvoeren wat ik zou willen doen. Het is heel plezierig dat ik heel veel interesses heb, ik heb echter geen uitknop. Ik sta altijd vol gas aan. Mijn grootste uitdaging is: leren te doseren.”

Als kind had Hegeman – geboren en getogen in Huissen – al immer de behoefte druk bezig te zijn. “Ik heb altijd een grote drang gehad om me te verdiepen in de materie. Ik ben niet zozeer druk, maar ik heb een heel creatief brein dat moeilijk uit te zetten is. Mijn een jaar oudere zus is heel anders dan ik ben. Zij is veel socialer, ging veel uit, ik was meer een einzelgänger, zocht de drukte niet op.”

Organisatietalent
Zijn ouders hadden in Huissen een klein autobedrijf. Hoewel Dennis Hegeman later directeur van een groot dealerbedrijf werd, was het voor de jonge Dennis geen zekerheid, zeker voor hemzelf niet, dat hij later in die zaak zou komen. Al wist hij eigenlijk ook niet precies wat hij wel wilde worden. Een belangrijke periode in zijn leven noemt hij de militaire dienst en zijn tijd bij de mariniers. “Ik heb onder meer negen maanden op Curaçao gezeten. In die tijd heb ik discipline geleerd en ben ik veranderd van een jochie in een man. Toen ik daaruit kwam ben ik naar de IVA in Driebergen gegaan (opleidingsinstituut voor de autobranche, HB). Daar bleek dat ik een organisatietalent heb. In die tijd heb ik ook een sponsorloop in estafettevorm door Nederland georganiseerd. De school was enthousiast en ik kreeg zelfs een eigen leslokaal om alles te regelen. Ik mocht ook mensen uitzoeken die voor mij kwamen werken en die ik vrij van school mocht geven. Ik heb daarmee toen 100.000 gulden (circa 45.000 euro, HB) opgehaald voor de Make a Wish-foundation. Later heb ik hiervoor nog een soort onderscheiding van de school gekregen.”

Na zijn studie ging hij aan het werk, maar niet in Huissen. “Thuis wilde ik niet werken, want ik kon het daar eigenlijk nooit goed doen. Mijn vader wilde mij de verkoop in hebben, omdat hij dat altijd bij zichzelf als een gemis gezien heeft. Zijn kracht was dat hij heel dicht bij de mensen stond. Het liefst was hij bezig met de vrachtwagenbanden, zweet op de rug, handen uit de mouwen. En iedere zaterdag was hij aan het vegen, iets waar je normaal een jochie voor inhuurt. Hij is heel integer, een goedzak, en niet geschikt voor de verkoop. Hij heeft mij altijd een beetje geforceerd in de hoek van de verkoop gedreven. Maar ik voelde mij helemaal geen verkoper, ik zou de keuze veel te veel bij de klant laten. Uiteindelijk ben ik terechtgekomen bij een importeur van autolakken in Tiel, waar ik veel heb geleerd over de verhoudingen tussen fabrikant, importeur en dealer. Mijn toenmalige baas heeft me strategisch leren denken. Later hebben mijn vader en ik elkaar ook gevonden op het strategische vlak en begon hij ook met mij te overleggen.”

Mooie gesprekken
Op een gegeven moment werd, mede op advies van Dennis, een bedrijf in Arnhem overgenomen; zijn vader wilde toen dat hij het bedrijf ging leiden. Later werd ook een bedrijf in Nijmegen overgenomen en werden ‘Arnhem’ en ‘Huissen’ verkocht. Het bedrijf groeide onder leiding van Dennis gestaag naar meer dan honderd medewerkers. “Dat was mijn kracht, het strategische, het leiding geven aan.” Coachen, kritiek geven, vond hij aanvankelijk lastig. “In die tijd kreeg ik een nieuwe vriendin, die nam geen blad voor de mond en zei gewoon alles. En iedereen vond haar fantastisch. Zij liet mij inzien, zo kan het dus ook. De manier waarop ik naar mensen kijk, is door haar veranderd van: ‘behoeden voor wat ze niet mogen doen’, naar: ‘hoe ik kan ik ze het beste helpen’, coachen. De laatste tien jaar van het bedrijf had ik echt het idee: hiervoor ben ik op de wereld. Gesprekken voeren met medewerkers, coachen, het beste uit hen halen. Ik heb zulke mooie gesprekken gehad met collega’s. Ik heb ze zien veranderen van onzeker naar zelfverzekerd. Dat was een fantastische tijd.”

Toch had die periode een keerzijde: “Ik besteedde zo veel tijd en aandacht aan mijn mensen, zag ze groeien, maar bij mijn kinderen – dat zijn toch de belangrijkste personen in je leven – waren de eerste woorden vaak: ‘nu even niet, ik heb nu geen tijd’. Toen onze Gijs wat opstartproblemen had, dacht ik wel; fuck, dit is niet goed.”

Vier jaar geleden besloot Dennis Hegeman de zaak te verkopen. “Dat ik twee kleine kinderen had, heeft zeker meegewogen. Ik wilde de focus meer naar de kinderen leggen. Zeker naar de jongste die wat medische problemen had en daardoor den tijdje in het ziekenhuis heeft gelegen. Dat was heel heftig.”

Dennis woont met zijn partner Marloes en twee kinderen, de zevenjarige Gijs en de negenjarige Hannah, in Mill. Als hij het over zijn kinderen heeft, verandert zijn toon. Van een zekere, vlot pratende zakenman, wordt hij een liefhebbende vader die vol twijfels zit. “Als zakenman durf ik het vinkje wel te zetten. Nu wil ik een vinkje zetten als vader, als partner. Dat kan ik nog niet.”

Hij blijkt kritisch op zijn eigen rol, dat was hij als directeur van zijn bedrijf en nu als vader. Aan het vaderschap stelt hij hoge eisen, al beseft hij dat hij waarschijnlijk niet afwijkt van de ‘gemiddelde’ vader die met liefde en toewijding zijn kinderen opvoedt. “Mijn vrouw besteedt heel veel aandacht aan Gijs; ik wou weleens dat ik hem de aandacht kon geven die ik indertijd aan mijn medewerkers gaf. En dat het me dezelfde energie zou geven. Maar het kost me nu energie. Ik vind het moeilijk om coach van mijn eigen kind te zijn. Raar hè? Toen ik stopte met het bedrijf besefte ik dat ik een kans had om het anders te doen, omdat ik niet meer hoefde te werken. Ik heb me voorgenomen om die kans te benutten. Ik heb hem ook benut, maar ik heb nog steeds niet het beeld van een vader zoals ik die zou willen zijn.”

Zoon Gijs heeft veel therapieën gehad en nooit gezeurd, zegt Hegeman trots. Hij schiet vol als hij vertelt over die moeilijke periode waarin zijn zoontje in het ziekenhuis lag, achter ‘het goede deurtje’, van een afdeling waar ook nog ernstiger zieke kinderen lagen. “We hebben een periode veel in het ziekenhuis gezeten. Dat heeft wel impact op me gehad. Het grijpt me nog steeds enorm aan.”

Met zijn zoon gaat het nu goed, al heeft hij nog wel begeleiding nodig om op het reguliere onderwijs te blijven. “Dat pakt mijn vrouw heel serieus aan. Langzaam krijg ik steeds meer vertrouwen dat hij het gewoon gaat redden in het reguliere onderwijs. Ik heb me daar wel zorgen over gemaakt. Maar als ik zie hoe gedreven die jongen is…”

Stress
Het werk als influencer op YouTube geeft Hegeman veel plezier, al erkent hij dat het soms stress kan opleveren. “YouTube vraagt heel veel aandacht. Ik ben kritisch, vaak niet tevreden en moet het dan overdoen. Dat is wel lastig. Als het mooi weer is en ik wil gaan fietsen, kan dat daardoor dan niet. Of als mijn vrouw vraagt: ‘Zullen we wat leuks doen vanmiddag?’, kan dat ook niet. Dit werk beperkt me in andere dingen die ik zou willen doen. Mijn vrouw wrijft me dat af en toe onder mijn neus. Toen ik met de zaak stopte, heb ik tegen haar gezegd: ‘ik wil nu de papa worden die ik wil zijn. Zover ben ik nog niet. Ik zeg nog iets te gemakkelijk: ‘die filmpjes maken is ook werk’. Mijn grootste makke is om de balans te vinden. Eigenlijk wil ik ernaartoe dat ik kan zeggen: ‘het is vandaag lekker weer, ik ga fietsen, dan komt het filmpje maar niet af. Moeten ze gewoon even wachten’. Daar werk ik aan. Ik heb net een nieuw schuurtje en ik ben bezig met een nieuwe werkplaatsserie op YouTube. Die serie wil ik afmaken. Als dat klaar is, dan denk ik dat ik tegen mezelf zeg: ‘nu is het mooi geweest’ en ga ik tijd maken voor meer dingen die leuk en belangrijk zijn. Daar hoort vast ook YouTube bij, maar misschien dan nog maar een paar keer per jaar.”