‘Ik geef ons leven een 9, zeer zeker’

Hij noemt zichzelf een gelukkig man. Is sociaal, maar heeft af en toe een kort lontje. Adrie van Maasdijk (58) is eigenaar van westernshop Silverado in Nijmegen en hij is wars
van pief-paf-poefgrapjes. Het enige schieten dat hij kent, is opschieten.

Tekst Hans Bouwman Foto Bart Kouwenberg

Arie van Maasdijk trekt een vragend gezicht. Hij heeft net de spullen buiten voor zijn winkel Silverado Westernstore in de Lange Hezelstraat in Nijmegen neergezet en het interview is hem blijkbaar ontschoten. “Ik heb het zo druk”, verontschuldigt hij zich. Het typeert de 58-jarige Nijmegenaar; hij maakt een haastige indruk, praat snel en houdt ondertussen alles in de gaten. Dat kwam hem in een ‘vorig leven’ goed van pas, want als kok moest hij tegelijk vele pannetjes op het vuur houden.

Na 23 jaar in de horeca gewerkt te hebben, besloot hij samen met zijn vrouw in 1997 een winkel te beginnen. “Jessica werkte in de gezondheidszorg en had daar geen plezier meer in. We huurden dit pand in de Lange Hezelstraat en zijn met deze westernshop begonnen. De huisbaas zei dat we het nog geen halfjaar zouden volhouden. Maar zie …”

Van Maasdijk groeide op in de Wolfskuil in Nijmegen; zijn vader kwam uit Wijchen en zijn moeder uit de Nijmeegse benedenstad. Zijn vader was stukadoor en heeft tot zijn 72e gewerkt; Adrie heeft als kleine jongen echter geen moment gedacht ook die richting op te gaan. Niet dat hij al als jong ventje met potten en pannen in de weer was: “Nee, meer met de slagroompot bij mijn ouders”, zegt hij lachend.

“Ik had wel feeling voor koken en ik heb na de middelbare school alle opleidingen daarvoor gevolgd. Ik ben als eerste gaan werken bij Hotel Hamer in Berg en Dal.” Later heeft hij lang gewerkt bij onder meer Umberto in Wijchen, De Prins in Beuningen, Taarthuis De Gans in Nijmegen en in Rosmalen bij het casino. “Het is een heel mooi beroep, maar het was altijd buffelen”, zegt Van Maasdijk.

Aanvankelijk deed Van Maasdijk de winkel erbij en ging hij de eerste twee jaar parttime als kok werken; toen het erg druk werd in de winkel besloot hij zijn baan op te zeggen en fulltime samen met zijn vrouw de zaak te gaan bestieren. Hij ontmoette de vier jaar jongere Jessica in het Goffertbad in Nijmegen in 1983 en volgend jaar zijn ze veertig jaar samen.

Westernstijl
Net zoals bijna alle jongetjes speelde Van Maasdijk als kind cowboytje met klapperpistooltjes (met die rode opgerolde lintjes met zwavelkopjes); hij was gek op cowboyseries als High Chaparral en Bonanza en zijn interesse in de westernstijl manier van leven is toen blijkbaar gewekt.

Zijn latere vrouw Jessica groeide op in een in westernstijl ingerichte woning en het is dus niet verbazingwekkend dat ze een winkel in die richting openden, al ging daar wel anderhalf jaar aan onderzoek en praten met leveranciers vooraf, vertelt Van Maasdijk, gekleed in moderne westernkleding met jeans, blouse en laarzen.

Sociaal
Dat hij het goed heeft, beseft Van Maasdijk terdege. Hij is er ook dankbaar voor. “Je moet werken en centen verdienen, maar je moet ook genieten en dat doen we ook. Ik heb alles wat m’n hartje begeert. Verwend op een leuke manier. We moeten er zelf ook hard zat voor werken. We zijn gezond en hebben een leuk leven. Mijn beroep is mijn hobby, ik ben eigen baas en heb een goedlopende zaak. Ik geef het leven van ons een 9, zeer zeker.”

Van Maasdijk is een sociaal mens, zegt hij. “Ik zeg niet veel over mezelf, maar dát kan ik wel zeggen. Dat is ook een goede eigenschap. Maar ik kan ook weleens een kort lontje hebben.”

Waar hij niet goed tegen kan, is als mensen zijn zaak niet serieus nemen. “Die grapjes als: ‘waar kan ik hier een paard kopen?’, heb ik al vijftien jaar gehoord. Dan word ik kribbig. Dan moet ik wel iets inslikken, maar dat is niet altijd gemakkelijk. En dat doen we ook niet altijd. Laatst kwam hier een meisje binnen met: ‘pjoe, pjoe’. Die heb ik gelijk de deur uitgezet. Ik kan er niet tegen als mensen mij niet respecteren of belachelijk maken. Maar je krijgt niet gauw ruzie met mij. Ik probeer altijd wel een oplossing te vinden.”

NEC
Samen met zijn vrouw is Van Maasdijk een grote fan van Elvis Presley en een bezoek aan het landgoed Graceland kon dan ook niet uitblijven. “Dat was heel indrukwekkend, al is het wel kleiner dan je verwacht. We kregen ook een rondleiding en dan kom je bij zijn graf. Dat is wel drie keer slikken, dan krijg ik wel een dikke strot. Ik heb een grote mond, maar een klein hartje. Bij een film of iets op tv waarin iemand het moeilijk heeft, voel ik wel een traantje. Dan krijg ik natte oogjes.” Maar ook als NEC in de laatste minuut van Vitesse wint met een penalty van El Akchaoui (in 2006), zegt hij lachend. “Maar dat vind ik niet erg. Daar schaam ik me ook niet voor. Ik ben een meelevend mens.”

Een andere liefde van Van Maasdijk is namelijk NEC. “Ja, dat is mijn grote passie. Ik heb al dertig, veertig jaar een seizoenkaart. Ik ben ballenjongen geweest en heb ook gevoetbald bij NEC, maar ik was geen groot talent.”

Hoewel Van Maasdijk houdt van gezelligheid, met vrienden bij NEC zitten, naar Elvis-meetings gaan en naar optredens van de band Wir sind SPITZE! (tirolermuziek met een pop- en rockrandje), rookt hij niet en drinkt hij zelden. “Ik heb een verzameling van Jack Daniel’s-flessen, maar ik drink zelf niet. Af en toe een pilsje, ik kan niet goed tegen alcohol. Ik word daar heel erg ziek van. Als je tegen mij zou zeggen: ‘je mag nooit meer alcohol drinken’, zou dat geen straf zijn.”

Wat wel, is dan de vraag. “Niet meer snoepen, chocola, chips en vlees eten. Als mijn vrouw boodschappen doet, is het meer snoep dan gezond eten wat ze meebrengt. En voor gebak kun je me altijd wakker maken.”

Papegaai Snowy
Aan de woning van de Van Maasdijks in Nijmegen is van buiten niet te zien dat de bewoners liefhebbers van de westernstijl zijn. Van binnen is het huis wel als zodanig ingericht, dus met onder andere een skull (dierenschedel) aan de muur, zware meubelen en een veranda. “Onze woning is wel op een ‘nette’ manier ingericht, de ranchstijl. Dus niet met allerlei beeldjes, tierelantijntjes en dergelijke. We hebben ook opgezette dieren, zoals van onze papegaai Snowy die we 34 jaar hebben gehad; die heeft sinds Jessica en ik zijn gaan samenwonen ons hele leven meegemaakt. Hij werd echter ziek en we hebben hem moeten laten inslapen. Dat was eigenlijk ons kindje. Dat is wel een gemis.”

Naar de toekomst kijkend zegt Adrie van Maasdijk: “Als ik zestig ben, willen we een dag per week minder gaan werken. We zijn al van zes naar vijf dagen open gegaan – dinsdags zijn we dicht – maar dan willen we misschien ook de maandag sluiten. Ik wil nog een jaar of vijf de winkel hebben en dan eventueel verkopen of iemand anders erin. Dan kan ik met mijn vrouw nog meer gaan genieten en om de drie maanden naar Amerika of andere landen gaan. Ik ben een tevreden mens, alleen een kilootje of tien te zwaar.”