‘Die dyslexie heeft mij wel doorzettingsvermogen gegeven’

Harry van Loon (71), directeur/eigenaar van Strijbosch Thunnissen Makelaars, draagt het bedrijf binnenkort over aan zijn dochter Sophie en medewerker Bauke Coppes. Al vindt hij ouder worden best lastig om te accepteren, hij gaat het rustiger aan doen.

Tekst Hans Bouwman • Foto Marcel Krijgsman

Harry van Loon zit nog niet aan de tafel waar hij al ruim 30 jaar zijn werk doet, of zijn mobiele telefoon gaat. Alweer. “Ik zet hem even stil. Dit gaat de hele dag zo door. Ik moet hem twee keer per dag opladen. Met dat ding verdien ik mijn brood. Jongelui zitten allemaal te mailen, ik doe het met dat ding. Bellen. Ik zeg vaak: mail wat minder, praat.”

Dat laatste gaat de geboren en getogen Nijmegenaar goed af. De 71-jarige directeur en eigenaar van Strijbosch Thunnissen Makelaars praat enthousiast over de jaren dat hij als jonge vent in 1990 het Nijmeegse makelaarskantoor overnam. ‘Het ging in die tijd als een dolle, het was een fantastische periode, we waren dag en nacht bezig. Mijn vrouw stond altijd pal achter mij. Ik kwam dan ’s avonds om half zeven thuis en kon nog net mee-eten of ze hadden net gegeten.” De jonge Van Loon had samen met zijn vrouw Liesbeth drie jonge kinderen: naast Sophie, de oudste, de tweeling Louise en Willem-Jan.

Handelsman
Harry van Loon werd geboren in Nijmegen, woonde tot zijn vierde in de Hermelijnstraat en verhuisde toen met het gezin naar de Sterreschansweg. Als goed katholiek jongetje (vijf doopnamen) ging hij naar de broederschool en vervolgens het Canisius College waar hij, zoals hij zelf zegt, struikelde om vervolgens naar de mulo en de meao te gaan. Aanvankelijk leek hij de bankenkant op te gaan, maar het werd de makelaardij. “Ik was een handelsman.”

In die beginjaren was er doordeweeks weinig tijd voor het gezin. “Maar als de kinderen naar bed moesten, ging ik altijd een verhaaltje vertellen, de kinderen in pyjama aan de tafel, in de keuken. Altijd uit mijn hoofd. Het ging altijd over drie hondjes, drie kaboutertjes of twee prinsesjes en een prins. Eerst zaten ze met rode oortjes te luisteren. Op een gegeven moment zeiden ze: ja, we weten het wel, dat zijn wij.”

Ook vond Van Loon het belangrijk om in het weekend de kinderen naar de hockeyclub te brengen en daar te blijven tot ze klaar waren. “Ik was erg van het presteren met sport. Waarom? Op school hadden de kinderen het heel moeilijk, omdat ze dyslexie hadden.”

Dyslexie
Dat Van Loon daar zo fel op was, heeft waarschijnlijk te maken met zijn eigen dyslexie. “We zijn thuis allemaal dyslectisch; school was voor mij een hel. Op het Canisius College kon ik het niet voor elkaar krijgen. Het was een grote worstelpartij. Ik heb het ook altijd zeer, zeer jammer gevonden dat ik niet heb gestudeerd, zoals mijn twee dochters en mijn zoon. Ik had graag rechten willen studeren, dat is vrij breed en je leert analytisch denken. Ik was ook wel een type voor het studentenleven. Die dyslexie heeft me in mijn latere leven ook parten gespeeld. Gelukkig heb ik vanaf het begin altijd een goede secretaresse gehad. Ik nam alles op op een bandje en zij werkte dat uit. Die dyslexie heeft mij wel doorzettingsvermogen gegeven; ik ben een doordouwer.”

Overlijden
Wat hem ook gevormd heeft, was het vroege overlijden van zijn vader, op 53-jarige leeftijd. “Acute leukemie. Hij is een jaar ziek geweest. Dat heeft zwaar impact gehad. Ja, voor het hele gezin van zes meiden en een jongen. Ik was het derde kind; omdat mijn twee oudste zusjes op dat moment al het huis uit waren, heb ik toen als 21-jarige de zorg voor het gezin op mij genomen. Toen mijn vader ziek werd heeft hij niet meer zoveel gedaan aan de administratie. Ik moest reorganiseren, ook om te zorgen dat mijn moeder daar kon blijven wonen. We hadden een vakantiehuis in Egmond, dat hebben we opgeknapt en klaargemaakt voor verhuur. Echt zwaar werk gedaan, zand gekruid, tegels gelegd. Die periode heeft me gevormd, absoluut.”

Ouder worden
Heeft Harry van Loon moeite met ouder worden? “Ja, dat vind ik lastig. Ik hoop dat ik niet helemaal terugval. Ik moet ook actief blijven. Maar die zware vergaderingen ’s avonds, dat ga ik niet meer doen. Een projectje af en toe is wel leuk.”
Hij volgt met belangstelling de ontwikkeling van Woonlandschap Living-Inn dat bij het NS-station in Lent wordt ontwikkeld met huurappartementen voor 55-plussers, voor jonge starters en een zorgvleugel voor ouderen die zorg nodig hebben. “Het moet een community worden. Ik sluit niet uit dat ik daar ooit gaan wonen. Maar voorlopig genieten we nog dagelijks van ons huis en onze tuin.”

Dat wordt waarschijnlijk alleen maar meer, want Van Loon gaat het wat rustiger aan doen. Zijn dochter Sophie (35) en medewerker Bauke Coppes (32) zijn inmiddels vennoot. Over drie jaar wordt het laatste aandeel overgedragen. “Dat Sophie een aantal jaren geleden hier is komen werken, vind ik heel leuk. Misschien niet de beste keuze dat ze het straks overneemt: als ik het had verkocht, had ik goeiendag gezegd tegen alle zorgen. Met een kind in de zaak houd je toch altijd zorgen…”