Drie generaties, één bestemming

Het lijkt nog maar kort geleden, voor het eerst zonder ouders op reis. Het was een wens die in vervulling ging. Wat is die droom nu? Niets liever dan met de hele familie even op stap? Op vakantie met grootouders, ouders én kleinkinderen, dikkere pret bestaat bijna niet! Deze families doen het.

Tekst Marlies Mielekamp • Foto’s Ralph Schmitz

‘In Zeeland maken we samen nieuwe herinneringen’

Samen runnen Eveline (69) en Marjolein (34) Theil een drogisterij in Nijmegen. Daarnaast gaan Marjolein en haar gezin ook nog eens zo’n twee keer per jaar samen met haar moeder naar Zeeland. Op vakantie.

Zeeland voelt voor Marjolein en Eveline als thuiskomen. “We gaan daar al 35 jaar lang, zo’n acht weken per jaar naar toe. In het begin met de caravan met mijn man Rob, tegenwoordig hebben we er een huisje op een fijne plek”, vertelt Eveline. “Als ik het bord Zeeland zie en die open luchten, valt alle stress van me af”, vult Marjolein aan.

Met Pasen en Pinksteren gaan Eveline en Marjolein met haar gezin samen naar hun huisje. ‘Dit jaar waren we de eerste twee dagen voor Pasen met zijn tweeën om het huisje en de tuin zomerklaar te maken. Dat was zo fijn, ik voelde me echt weer kind’, vertelt Marjolein.

Daarna kwamen Maikel, de man van Marjolein, en haar zoontje Floris (10). Eveline: “Toen mijn man nog leefde gingen we altijd met Pasen eten in Het Badpaviljoen in Domburg. Die traditie hebben we erin gehouden.”

Tijdens  zo’n familievakantie doen ze eigenlijk alles samen: winkelen, barbecueën, wandelen. Vooral de twee vrouwen zijn echte strandliefhebbers. Maikel en Floris wat minder. Marjolein: “Zij springen meteen onder de douche als ze weer in het huisje komen, ze vinden dat zand overal vreselijk. Alhoewel… toen Floris laatst met het zoontje van vrienden aan het voetballen was op het strand, vond hij het moeilijk om weer naar huis te gaan. “Ja, dan vind ik het strand wel leuk”, beaamt Floris.

Als talentje bij NEC speelt voetbal een grote rol in het leven van Floris. Als Marjolein en Eveline gaan winkelen, blijft hij soms met zijn vader op het vakantiepark. Hij heeft daar veel vriendjes en ze voetballen samen of ze gaan zwemmen in het zwembad. “Dat vind ik fijner dan in de zee”, zegt Floris. “Daar is het water niet zo zout als in de zee.”

Op vakantie eten ze wel altijd samen. Floris haalt dan ’s ochtends broodjes voor het ontbijt. Ook spelen ze graag spelletjes. Eveline: “Ik zie Floris normaal gesproken een keer in de week, ik pas ook niet meer op hem, dat doet tegenwoordig het buurmeisje. Dus in deze vakanties zie ik dingen die ik anders mis van hem.”

Alles heeft in de tijd dat ze samen zijn een eigen ritme. Zo gaan ze altijd weer naar de stadjes Veere en Domburg, eten frites en ijs bij De Bostent vlakbij het strand van Oostkapelle en halen vis bij Neeltje Jans. Dit keer huurden ze voor het eerst een elektrische fiets voor Eveline en een E-scooter voor Marjolein. “Dat gaan we zeker vaker doen”, zegt Marjolein, “want daar hebben we zo van genoten.” Ook Floris vond de E-scooter ‘erg gaaf’.

Echte ruzies zijn er nooit tijdens de vakanties. Eveline: “Soms erger ik me weleens aan de dingen die anderen laten slingeren, zoals slippers.” Marjolein: “Mijn moeder is de hele dag aan het opruimen… Dan denk ik: ‘mens doe even rustig, geniet van het zonnetje en je mooie tuintje’. Onbewust houd ik er trouwens wel
rekening mee als we samen met haar op vakantie zijn.”

In Zeeland maken ze samen nieuwe herinneringen. Eveline: “We denken veel aan Rob, zijn as hebben we ook hier in Zeeland uitgestrooid.”

Marjolein: “Vaak zeggen we: ‘papa zou dit of dat gedaan hebben’. Als we op weg waren naar Zeeland belde papa ons ook tig keer op om te vragen of het druk was op de weg en meer van die kleine dingen. Dat doen we nu voor de lol, dan bellen we mama die al in het huisje is.”

Als Marjolein met haar gezin na de zomervakantie thuiskomt uit Zeeland belt Eveline haar meteen: “Als ik dan alle verhalen hoor, verlang ik alweer direct naar Zeeland.”

‘Niet op elkaars lip gaan zitten’

Ria Bisseling (78) haar dochter Tanya (50) en kleindochter Amber (22) gingen al vaker samen met de andere kinderen en kleinkinderen van Ria op vakantie. Door elkaar vrij te laten is dat altijd een succes.

De eerste keer dat Ria een drie generatievakantie organiseerde is alweer twintig jaar geleden, na de dood van eerst haar man en daarna haar 27-jarige dochter Rianne. Die keer gingen ze naar Egypte. “Toen waren er vier kleinkinderen bij in leeftijd variërend van 5 maanden tot 3 jaar. Ik weet nog hoe schattig dat was met die baby baskets in het vliegtuig”, vertelt Ria.

Daarna werd het een traditie dat Ria om de vijf jaar een mooie reis met drie generaties organiseerde. Zo gingen ze onder andere al naar Oostenrijk en Eurodisney. De laatste reis was drie jaar geleden en had New York als reisdoel. Amber: “Toen gingen we met oma, haar drie dochters met partners en acht kleinkinderen van 10 tot 19 jaar, mijn vriend mocht ook mee, in totaal dus zestien personen.”

Aangekomen in New York was er een teleurstelling: er zou een chauffeur staan, maar die was er niet. Na wat bellen bleken ze al anderhalf uur precies tegenover het busje met de chauffeur te staan, die nauwelijks Engels sprak en niet alles goed had begrepen. Na de kamers verdeeld te hebben ging iedereen mee uit eten. Tanya: “We hadden van tevoren afgesproken dat we elke avond gezamenlijk zouden eten. Zo konden we ervaringen uitwisselen. Want we hadden ook de afspraak dat we niet op elkaars lip zouden gaan zitten.”

Iedere dag  vormden zich steeds andere groepjes, soms was het groepje een gezin, vaker waren er andere combinaties. “Een van de eerste dagen had mijn jongste zusje Maike een fietstocht rond Central Park onder leiding van een Nederlandse gids geregeld. Behalve mijn moeder ging iedereen mee”, vertelt Tanya. “Ik ben toen op mijn eigen tempo gaan wandelen in een park en heb een museum bezocht”, vult Ria aan.

Omdat Ria het vervelend vond om elke ochtend erop uit te gaan voor een ontbijt, had ze dat voor vijf dagen in het hotel geregeld. “We spraken geen tijd af, maar we troffen elkaar toch elke ochtend rond dezelfde tijd en maakten dan afspraken wie met wie waar heen zou gaan.”

Hoogtepunten waren het bezoek aan het Vrijheidsbeeld, het natuurhistorisch museum en de High Line. “Die oude bovengrondse metrolijn op palen is een prachtig slingerend park geworden.
Die attractie bezochten we met zijn allen”, vertelt Tanya.

Ria en haar dochters kennen elkaar door en door, vooral omdat Ria bij al haar kleinkinderen veel heeft opgepast. Maar Tanya werd geconfronteerd met de verschillen tussen de zussen. “Zo is mijn jongste zusje wat chaotisch en mijn andere zus en ik wat georganiseerder.”

Ook werden de verschillen in opvoedstijl duidelijk. Zo mocht de jongste dochter van Tanya van haar ouders alleen met de metro en mochten de twee kinderen van de een na jongste zus van dezelfde leeftijd dat oorspronkelijk niet. “Zij was erg beschermend naar haar kinderen toe”, vertelt Ria. “Na overleg mochten ze uiteindelijk samen met de jongste van Tanya toch alleen weg.”

Na vijf dagen new York vertrok Maike met haar gezin naar de westkust. “Zij gingen daar trekken met een camper, ze houden van het vrije reizen en slapen bij wijze van spreken op straat als het moet”, legt Tanya uit.

De andere twee gezinnen en Ria bezochten Washington en Philadelphia aan de westkust. Vandaar vlogen ze naar Orlando, trokken door The Keys en gezamenlijk vlogen ze na bijna drie weken vanuit Miami terug.

Amber merkt op dat ze de zussen van haar moeder en hun kinderen in die  weken meer zag dan in de twee jaar daarvoor. “Wij zagen de hele familie maar een paar keer per jaar, zoals met Kerstmis. Nu leerde ik de zussen van mijn moeder, hun partners en mijn nichten en neven beter kennen. Ik ontdekte bijvoorbeeld dat ik met de oudste zoon van mama’s jongste zus, samen met mijn vriend, prima een biertje kon drinken. De reis ervoor was ik vijftien en zag ik de anderen echt als veel jonger. Als we elkaar nu zien op gezamenlijke bijeenkomsten hebben we elkaar meer te vertellen.” Tanya: “Misschien zeggen ze in sommige families na zo’n reis: ‘dat doen we nooit meer’.  Maar ondanks dat we verschillen, nemen we elkaar zoals we zijn.”