‘Ik ben altijd een volksjongen gebleven’

Wie een zanger zoekt voor een optreden op de kermis, een dorpsfeest of het Piratenfestijn, komt wellicht terecht bij Lukassen Produkties. Het bedrijf wordt inmiddels in Ooij bestierd door de drie kinderen van oprichter Leo Lukassen (74). De nestor zelf is daar ook nog zeer actief. “Als je na vijven belt, beantwoord ik de telefoon.”

Tekst Hans Bouwman • Foto Rob Koppers

Leo Lukassen is een echte ‘Nimwegenaar’. Hij is al ruim zestig jaar lid van SCE en fervent supporter van NEC waar Lukassen Produkties een vipbox heeft. Hij komt van de Asterstraat in de Rozenbuurt. Zijn vader was vrachtwagenchauffeur voor winkelbevoorrading. Leo maakte de ulo niet af door geelzucht en later werd de Handel Avondschool ook geen succes. “Ik heb twee baantjes gehad. Eerst bij elektrotechnisch bedrijf Alewijnse in Nijmegen en later bij de Postgiro.” Hij zou groot worden met zijn artiestenbureau.

Lukassen kan smakelijk vertellen over de bands waarmee hij werkte, zoals (toen nog) The Golden Earrings die hij boekte voor 700 gulden, The Shoes, John Russell, Theo en zijn Troubadours, De Heikrekels, De Sjonnies, BZN, James Last. En Fleetwood Mac. “Ik boekte die groep voor een optreden in Schaijk en Etten-Leur voor 3400 gulden en ze stonden toen nummer 1 in de hitparade met Albatros. En The Shorts die met Comment ça va een grote hit hadden, boekte ik voor 550 gulden in Zaal Sterrebosch in Wijchen.”

Met een aantal artiesten uit zijn stal had Lukassen een speciale band. Zoals met André Hazes en volkszanger Koos Alberts, waarmee hij 35 jaar lang zaken deed. Als getuige van de bijzondere periode na het ongeluk van de zanger laat Lukassen een gouden horloge zien dat hij van Alberts kreeg met op de achterkant de inscriptie: Tien jaar lief en leed Koos.

Instuiven
Het begon eigenlijk allemaal in Ooij waar hij bijna zestig jaar geleden zijn latere vrouw Dolly ontmoette. Ze was een vriendin van het nichtje van Piet Kamps (later profvoetballer bij onder meer NEC) met wie hij samen in het eerste van SCE speelde. O.V.C. in Ooij haalde Lukassen over om daar te komen voetballen. “Ik werd op een gegeven moment benaderd door de kastelein van Café Trefpunt in Ooij die me vroeg een bandje uit Nijmegen te regelen. Ik kende daar heel wat bandjes, want vroeger had je achter iedere kerk wel een instuif. Hij had er 50 gulden voor over en ik kreeg er 5. Een pilsje kostte destijds 40 centen, dus je begrijpt dat dat een flink bedrag was. Toen leerde ik iemand kennen die in een soort overkoepelende organisatie van die instuiven zat en die zei: zoek jij wat bandjes uit dan gaan we meer rouleren in Nijmegen. Je had in die tijd, begin jaren zestig, wekelijks wel op zeven, acht plekken in Nijmegen live-optredens: in de Burghardt van den Berghstraat, Akkerlaan, Gerard Noodtstraat, Mirtestraat. Zo is het begonnen. Ik heb overigens nooit gedacht dat ik in de muziek terecht zou komen. Ik speel zelf ook geen instrument. Ja, ik heb een keer, toen ik klein was, een gitaar gekocht voor 59 gulden. Die heb ik in de slaapkamer aan de muur gehangen en daar is ie nooit meer vanaf gekomen.”

Overlijden
Nadat hij in 1968 trouwde met Dolly kreeg hij een huis toegewezen in de Nijmeegse wijk Malvert. Toch gingen ze daar niet wonen omdat er een aanbod kwam om voor drie jaar, een huis van drie verdiepingen groot, te huren aan de Hengstdalseweg voor 150 gulden per maand. “De eigenaar, ingenieur bij een baggermaatschappij, ging voor zijn werk naar de Golf van Mexico. Helaas, na een half jaar kwam hij terug omdat zijn kinderen malaria hadden gekregen. Ik kon op de bovenste verdieping blijven wonen, maar ja als je zo’n groot huis gewend bent…”

Het toeval wilde dat Lukassen toen café Het Hoekje in Ooij kon huren. Daar had hij wel oren naar, want het regelen van zangers en groepen had ook zijn keerzijde. “Ik kreeg op een gegeven moment een telefoontje uit Frankrijk met de vraag of ik even 800 gulden borg wilde betalen voor een bandje dat vastzat voor bezit van Marokkaanse hennep of zoiets. Ik zei toen tegen mijn vrouw: ‘Ik denk dat ik ermee stop’.” Dat is uiteraard toch niet gebeurd.

Lukassen is eerlijk genoeg om ook de minder plezierige gebeurtenissen uit het verleden aan te halen, zoals het juridisch gevecht met De Havenzangers, de belastingdienst die hem op de hielen zat en zijn frequente bezoekjes aan illegale casino’s.

In 2002 was het echter genoeg voor Leo. Zijn vrouw Dolly kwam vrij plotseling op 53-jarige leeftijd te overlijden aan de gevolgen van kanker. Hij verkocht zijn bedrijfspand aan de Graafseweg in Nijmegen en deed de zaak, die hij samen met Dolly had opgebouwd, over aan zijn drie kinderen. Hij verhuisde naar Nijmegen en begon daar café Heideroosje dat hij ruim tien jaar geleden weer verkocht. Hij bleef echter, in loondienst, artiesten regelen.

Kapsones
Lukassen erkent dat hij het werk vroeger gezelliger vond. Na afloop kwamen de artiesten vaak nog even nakletsen bij de kastelein. En in café De Kater in Hengstdal heeft hij menig balletje over het biljartlaken gestoten met leden van The Golden Earrings en Sandy Coast. Nu nog werkt hij op de ouderwetse manier, dat wil zeggen; veel praten, veel zijn gezicht laten zien. “Ik ga nog vaak naar optredens. Mijn kinderen zeggen weleens: pa, dat hoef je niet te doen. Maar dan ga ik toch. Laat ik het zo stellen, ik moet nog steeds wennen aan de manier waarop het tegenwoordig gaat. Het is veel meer werken vanachter het bureau. Alles wat zij op kantoor doen met e-mail, doe ik per telefoon. Ik heb ook geen computer. Goh, ik weet nog dat ik de contracten uittikte op een typemachine, met carbonpapier ertussen. Als ik nu iets via de e-mail moet doen, doen ze dat op het kantoor of ze printen iets voor mij. Ik maak wel veel gebruik van de telefoon, gewoon direct met mensen praten, dat doe ik het liefst. Ik heb een hekel aan voicemail en appen vind ik helemaal niks.”

Is hij trots op wat hij heeft bereikt? Voor het eerst hapert de woordenstroom. “Trots? Je kunt wel zeggen dat het iets is om trots op te zijn.” Toch klinkt enige twijfel door. “Terugkijkend zeg ik wel dat ik het verkeerd heb gedaan. Als je weet dat ik toch een van de grotere bureaus was in Nederland en je ziet dat een ander die minder werk deed dan wij, nu  drie villa’s in Spanje heeft, dan zeg ik dat ik het niet goed heb gedaan. Ik besef ook dat ik niet de meest ideale huisvader ben geweest, simpel omdat ik er geen tijd voor had. Als je in de muziek zit, werk je altijd.”

Heeft hij vrienden in de artiestenwereld? “Ik heb dat altijd een beetje gescheiden proberen te houden. Ik heb in ieder geval geen vijanden. Iedereen mag me graag, geloof ik. Ik ben altijd een volksjongen gebleven, een echte Nijmegenaar en daar ben ik trots op. Niemand kan zeggen dat ik kapsones heb. Ik hoef ook niet ergens op de eerste rij te zitten om gezien te worden. Ik ben altijd de jongen onder de jongens gebleven.”

Lukassen woont sinds een jaar of twee in een appartement aan de Waal, samen met zijn vriendin Sil(via). “Ik kan wel zeggen dat ik een gelukkig mens ben. Al mis ik mijn vrouw nog steeds. Het wordt nooit meer zoals het was.”

De vochtige ogen laten na al die jaren nog steeds de pijn en het gemis zien.